سیدیاسر جبرائیلی
کشور آفریقایی زیمبابوه حاصلخیزترین زمین های کشاورزی دنیا را در خود جا داده است. زمانی به آن «سبد نان» می گفتند، سبدنانی که مردم مظلوم این کشور زحمت پرکردنش را می کشیدند و انگلیسی ها زحمت خوردنش را! و محروم ترین مردم از این نان ها، بومیان زیمبابوه ای بودند. 27 سال پیش مبارزات موگابه و یارانش با حمایت مردم علیه استعمار به ثمر نشست و مردم انگلیسی ها را از خانه خود بیرون راندند، اما غرب هنوز دستش به سوی این سبد نان دراز است و نمی خواهد آن را از دست بدهد. فشار فقر ناشی از تحریم ها و دخالت ها و بعضاً ناکارآمدی های داخلی، کمر مردم را خم کرده است، اما آنها فریاد می زنند که اگر وضع از این هم بدتر شود، حاضر نیستیم دوران استعمار تکرار شود. انتخابات پارلمانی و ریاست جمهوری اخیر زیمبابوه تا حدی نشانگر رویگردانی مردم از سیاست های اجرایی حزب حاکم این کشور بوده. به نظر آقای «حمید معیر» مردم زیمبابوه اگر چه از سیاست های اجرایی حزب حاکم (زانو پی اف) روی گردانده اند، اما ظهور چهره جدید، به معنی باز شدن درهای این کشور به سوی غرب نیست و مردم در مقابل هرگونه گرایش به غرب مقاومت نشان داده و خواهند داد. آقای معیر سال ها به عنوان سفیر جمهوری اسلامی ایران در کنیا بودند و از سال 81 تا 85 مسئولیت سفارت ایران در زیمبابوه را به عهده داشتند. در گفت و گو با ایشان اوضاع زیمبابوه مورد بررسی گرفته است.ادامه مطلب...
